Artiest info
Website
Facebook
VARENWINKEL - 24/08/12 Recensie

Het is niet gemakkelijk een beroemde vader te hebben. De meesten 'dochters van' of 'zonen van' overstijgen dan ook nooit het niveau van hun ouder(s). Maar, er zijn uitzonderingen. Eén ervan is Shemekia Copeland. Zij weet als geen ander hoe je de blues moet vertolken, ondanks haar jonge leeftijd heeft ze al een palmares om u tegen te zeggen. En dat weten ook de insiders, want vorig jaar werd ze 'Queen of the Blues' gekroond in Chicago. Zelf noemt ze dit een hoogtepunt in haar leven, maar wij zijn ervan overtuigd dat er nog vele zullen volgen. Shemekia Copeland: een kleine, bedeesde dame met een mening.

Je nieuwe cd heet '33 1/3'. Wie heeft die titel bedacht, en waar staat het voor?
Op een dag praatte ik met John Hahn, mijn manager, over de vele lps waar ik vroeger naar luisterde. En het toerental van een lp is 33 1/3. Bovendien zal ik zo oud zijn in september, als de cd op de markt komt. Dus we vonden het wel passend.

'Lemon Pie' heeft een heel sterke tekst, en gaat over de armoede en de economische crisis waar de hele wereld nu last van heeft.
Inderdaad! Het is schrijnend, want vroeger kwam iedereen naar de VS omwille van de 'American Dream', iedereen kon het maken, werk vinden, een huis kopen. Het lijkt allemaal simpel, maar heel wat mensen hebben het daar nu moeilijk mee, omwille van de economische situatie. 

Jij bent opgegroeid in Harlem. Hoe was dat?
Harlem was een onveilige wijk. Maar ik had geluk, want ik had fantastische ouders. Ik ben opgegroeid in een buurt die niet echt veilig was, maar door mijn ouders voelde het veilig aan. Ik vond het echter heel leuk om daar op te groeien, want Harlem is heel divers. Omwille van mijn jeugd daar reis ik zo graag, en wil ik andere plaatsen zien en ontdekken. Ik ben nergens bang van. 

'Ain't gonna be your Tattoo' is een hard lied, hopelijk heb je zelf niet zoiets meegemaakt?
Nee helemaal niet, gelukkig maar! Maar ik denk dat we allemaal wel iemand kennen die in zo'n situatie gezeten heeft (misbruik binnen een relatie). Daarom vond ik het zo belangrijk om over dit onderwerp te zingen. Maar het goede aan het lied is, is dat de situatie niet uitzichtloos is. Voor mij is dit een sterk lied, want je kan in een slechte situatie zitten, maar er is altijd de kans dat je eruit geraakt.

Buddy Guy speelt mee op dit lied, dat was wel spannend veronderstel ik?
Ik heb al heel wat met hem gewerkt, maar dat was de eerste keer dat hij op één van mijn liedjes speelde, dus ik vond het heel leuk en spannend!

'Somebody else's Jesus' is een lied over TV-predikanten, een fenomeen dat wij in Europa niet zo goed kennen.
Er zijn heel wat mensen die prediken over de bijbel, maar er is maar één ding waar, en dat is dat God een liefhebbende en vergevingsgezinde God is, en geen hatende God. En heel wat mensen die prediken, prediken haat. Dat is mijn God niet, mijn God haat niet!

'Ain't that good news' is een cover van een Sam Cooke lied. En alhoewel ik een Sam Cooke fan ben, vind ik jouw versie toch heel mooi!
Dank je! Ik luister al heel mijn leven naar Sam Cooke, ik werd verliefd op zijn stem toen ik een klein meisje was. En ik hou enorm van dat lied, én de tekst. Weet je, mijn man is muzikant, hij is bassist bij Buddy Guy. En meestal zien we elkaar bij de deur, als de één thuiskomt en de ander weer vertrekt. Dus telkens één van ons thuiskomt, is dat goed nieuws!

John Hahn en Oliver Wood schreven heel wat songs voor je cd. Zij schreven ook de teksten, of heb je hen een handje geholpen? 
Ik schrijf wel eens teksten, maar ik zie mezelf niet als een 'songwriter'. Heel wat mensen denken dat ze een songwriter zijn, maar ze hebben alleen maar een liedje geschreven. Ik wil niet eender wat op mijn cds zetten, omdat IK het leuk vind. Er zijn mensen die betere teksten schrijven dan ik, en ik vind dat geen probleem. Als ik mij in die tekst kan vinden, dan is dat goed genoeg voor mij. En ik heb echt wel geluk, want ik ken John Hahn al sinds ik 8 ben. We babbelen heel wat af, hij kent me echt door en door. Daarom is het voor hem gemakkelijk songs te schrijven voor mij, want hij weet wat ik wil zingen, en wat niet!

Ook 'Mississippi Mud' is zo'n lied met een sterke boodschap.
'Mississippi Mud' gaat over mensen die vastzitten. Mensen die niet flexibel denken, en die niet willen veranderen. Ze zitten vast, ze geloven in 'Somebody else's Jesus'. En met dit lied wil ik zeggen: 'komop mensen, de wereld verandert, dus verander mee, omarm de vooruitgang in de wereld.'

JJ Grey zingt ook op 'Mississippi Mud'. Ik had nog nooit van hem gehoord, maar hij heeft een heel mooie stem. Hoe heb je hem leren kennen?
Ik heb hem een tijdje geleden on the road leren kennen. Hij is een fantastische songwriter. Op de cd zing ik ook één van zijn liedjes, 'The Woman'. Best grappig, want hij vertelde me onlangs dat hij het geschreven had voor een vrouw, maar hij vond niemand die het wou zingen, dus deed hij het zelf maar. 'Now you got your woman', heb ik hem gezegd (lacht).

Je vader vertelde je lang geleden dat  je enkel maar hoefde te zingen, en dat je geen gitaar moest leren spelen. Hoe zit dat nu?
Ik kan gitaar spelen, maar dat wil ik niet op het podium, want iedereen doet het. Het zit zo: artiesten moeten dat instrument met rust laten, en de mensen entertainen. Zo was het vroeger. Voor de elektrische gitaar. Maar nu zijn we dat kwijt, nu staan ze gewoon anderhalf uur op een podium, en spelen gitaar. Dat is echt vervelend, en ik vind het zo saai!
Ik speel soms piano, maar alleen als ik liedjes schrijf, nooit op een podium. Ik vind dat je het publiek geen dienst bewijst als je achter een instrument zit of staat. Ik wil vooraan staan, vlak bij de mensen! 

Vorig jaar werd je tot de nieuwe 'Queen of the Blues' gekroond, in opvolging van Koko Taylor. Hoe was dat?
Een grote eer! Koko Taylor zal voor mij altijd de echte Queen of the Blues blijven. Maar het was een hele grote eer dat de mensen denken dat ik in haar voetsporen kan treden, en dat ik de traditie kan verderzetten.

Je hebt ook opgetreden in het Witte Huis dit jaar.
Dat was één van de hoogtepunten in mijn leven tot nu toe. Zeker met deze president! Het was een echte eer, en al die muzikanten die er waren, het was echt fantastisch! 

Als kind van een bekend muzikant heb je toch heel wat grote namen gezien als kind.
Dat was best grappig, want ik wist niet wie al die mensen waren, ze waren alleen maar vrienden van mijn vader. Ik had echt géén idee als kind! Stevie Ray Vaughan kwam vaak langs, maar ik realiseerde me niet wie hij was. Hetzelfde met Albert Collins, of Gatemouth Brown. Het was pas toen ik ouder werd, dat het mij begon te dagen.
En toen mijn vader stierf en ik meer optrad, hebben al die mensen me geholpen en gesteund. Ik heb getoerd met Buddy Guy, BB King en Robert Cray. Samen met een beginneling op het podium staan, voor mij persoonlijk is dat het grootste geschenk dat je een artiest kan geven. En dat deden zij. En daar ben ik hen eeuwig dankbaar voor. 
Maar op het podium staan met mijn vader was nog het beste van allemaal. Dat nog eens te doen, daar zou ik zelfs mijn Mick Jagger ervaring voor ruilen.

Je Mick Jagger ervaring?
Ik was één van zijn achtergrondzangeressen in het Witte Huis, ik stond samen met hem op het podium, en dat was gewéldig (lacht)!

Kathy Van Peteghem

meer foto's